تاتا.......تاتا......!!!

کیان مامان ببخش که به دلیل مشغله ی روزهای آخر سال یادم رفت واست بنویسم

که بلاخره دست از چاردست و پا رفتن برداشتی و شروع به راه رفتن کردی.

خیلی وقته که به کمک دیوار و مبل و صندلی راه میری

اما بدون تکیه به چیزی قدم برنمی داشتی و ترجیح میدادی چاردست و پا توی خونه بگردی.

مسِول خانه بهداشت میگفت داری تنبلی میکنی اما بقیه میگفتن هنوز نتونستی به ترست

از تنهایی قدم برداشتن غلبه کنی......

جونم برات بگه که شب چهارشنبه سوری تصمیم گرفتیم

به دلایل امنیتی تو رو بیرون نبریم تا هم تو در آرامش باشی هم من و بابا مجید بعد از مدتها بتونیم

دوستامون رو یه دل سیر ببینیم و بیاد قدیمها یکمی کیف کنیم.

اینطوری بود که تو مهمون مامانی اعظم شدی وما هم راهی مهمونی.

ودر نهایت تو با تلاش های مامانی اعظم مهربون و صبور اون شب ترس از قدم برداشتن بدون

کمکی رو کنار گذاشتی و وقتی ما از مهمونی برگشتیم بهترین هدیه سال نو رو تو شب

چارشنبه سوری از تو ومامانی اعظم گرفتیم.

(مامانی اعظم ممنون از اینکه هستی و امید مایی)

حالا دیگه آروم آروم راه میری و از بس همه واسه اینکار تشویقت کردن

خودتم واسه ی خودت دست میزنی و کلی هم کیف میکنی

آفرین به پسر شجاع و مهربون خودم