کیان و اردیبهشت...

فندق مامان سیما سلامممممممم

از احوال این روزات بگم که دیگه واسه خودت مردی شدی و حرکاتت کاملا با قبل فرق کرده.جیغ زدن و یاد

گرفتی و هر موقع از تیر رس نگاهت دور می شم با صدای بلند اما تیکه تیکه جیغ میزنی و مامانی و به سمت

خودت می کشونی.حرکت دیگه اینه که هرچی دم دستت باشه رو لای انگشتای کوچولوت میگیری و فشار

می دی.انگاری داری نیشگون میگیری و از جمله ی این موارد موهای دست بابایی که قیافش اینجوری میشه

.واینم منم بعد  دیدن جفتتون.

گل پسر شکموی من راه دهنتو خوب خوب یاد گرفتی و هر چیزی و با سرعت نور توی دهنت می کنی..

همچنان طاقت گشنگی و نداری چنان فریاد میزنی که اصلا اجازه ی فک کردنم بهم نمی دی.

وقتی دستاتو می گیرم سریع سر و گردنت و بلند میکنی و تلاش می کنی که بلند بشی.پسرم تلاشت و

قربون برم که واسه همه چی اینقده عجله داری.

جگر گوشه ی کوچولوم:

خنده های ناز ومعصومانه ات با دهن بی دندونت زیباترین لحظه های زندگیمونو رقم میزنن.لمس دستای

کوچولو و مهربونت منو به عرش خوشبختی میرسونه

فقط یک کلام:

ممنون از اینکه هستی و دنیامو غرق آرامش و خوشبختی کردی!!!!!!

دوستت دارم...........