آخ جوووووووووووووووون نگین هفتم هم دراومد!!!!!

کیانم!!!

دوشنبه شب یعنی 16 دی ماه 92

توی مهمونی خونه ی مادر جون(مامان بزرگ من)

هفتمین نگین زیبات هم سر از پوسته ی نرم و لطیف لثه ات بیرون آورد

و خودش رو به همه نشون داد و به این ترتیب دندونای ردیف پایینیت سه تایی شدن.

کیان مامان تو توی خانواده و فامیل مامان و بابا تنها نی نی جمعی

و همین مسئله باعث میشه تا سرگرمی بزرگای فامیل باشی و دست به دست بچرخی

تا جایی که از خستگی بازی های متنوعشون از هوش بری و گاهی هم از شدت سر

و صداهای زیادشون که تو محیط هست به گریه بی افتی و به این ترتیب من و بابا

مجید رو متوجه اوضاع نامناسبت بکنی تا بفکر حل این بحران کودکانه باشیم.

گاهی اوقات اینقدر از رفتاراشون حیرت زده و کلافه میشی

که اینو از تو چشات میخونم و با هزارتا بهانه به سراغت میام تا هم اونا رو ناراحت نکنم

و هم جگرگوشه ام رو نجات بدم تا جایی دور از همه ی سر و صداهای مهمونی

توی آغوشم پناه بگیری و حس امنیت و آرامش دوباره به چشمای مهربون و کوچولوت 

برگرده و گاها به یه خواب عمیق بری.

کوچولو بودن و تک بودن در عین مزایای خوبی که داره معایبی هم داره و یکیشم اینه که یه جورایی

باید انتظار همه رو براورده کنی.

جوجه کوچولوی مامان!!

تمام تلاشم رو میکنم تا همون طور که الان همه دوستت دارن

بعدها هم به خاطر رفتارت از بودن تو در کنارشون لذت ببرن...

کیانم!!

تو حس عجیب مادرانه ی منی که در پناه بودنت تا دوردست ها را دیده ام.

تا آنجایی را که هر کسی یارای دیدنش نیست.

تو همان آرامشی هستی که تمام تنم را در بر گرفته ای

تو همانی که یک سال و اندی است مرا تبدیل به کسی کرده که حتی میان

آیینه ی تمام قد خانه ی مادریم هم نمی بینمش.

تو همانی که از من.من دیگری ساختی.

منی که پیش از این نمی شناختمش اما  حالا دیگر تمام من شده......

بهانه ی بودنم بی بهانه دوستت دارم...